gewrongen blog

Een totale leek. Dit moet ik besluiten na een kliktocht in de blogwereld. Het enige wat iedereen deelt is wel facebook. Ik moet mijn mening herzien: een blog hebben is nu de standaard. Je tentoonstellen via foto’s en quotes blijkt niet langer genoeg, de hele visie moet ook publiek. In dagboekstijl. Bloghoppend vind ik er in enkele klikjes duizenden. Volledig uitgesloten van de wereld der persoonlijke gedachtenkronkels, je voelt je even alleen. Ik wil ook iemand die reageert op wat ik denk! Maar was er om die reden niet de vriend? Volgens Andrew Sullivan (Why i blog) maak je via een blog de hele wereld tot je vriend. Toen ik het woord ‘friendship’ – dat bovendien als enige cursief uit de tekst wou springen- las, moest ik even slikken. Je moet de drang maar voelen.

Een blog: a log of thoughts and writing posted publicly on the World wide web, aldus Sullivan. Alle gedachten voor iedereen.  Klinkt allemaal wel heel bizar, een gezellig onderonsje tussen blogger en de rest van de mensheid. Dat ik via het net zomaar even in het hoofd van elke vreemde kan, maakt voyeurisme hier zowaar tot een eufemisme. Is een blog werkelijk de vrije en directe toegang tot ieders gedachten? En niet zomaar gedachten, maar de spontaneous expression of instant thought (Sullivan). De dagboekstijl verraadt nochtans haar spontaniteit. Vol ongeloof probeer ik even m’n gedachten op een uiterst spontane manier neer te schrijven. Het klavierbord centreert zich voornamelijk rond de backtoets. Dit lukt dus niet. Instantly public? Ik denk het niet. Deadline het nu? Betwijfelend. Sullivan stelt dat een blog minder formeel, veel vrijer en levendiger is dan een roman of artikel. Tot op zekere hoogte, reageer ik dan. Net zoals facebook – het prijsgeven van je identiteit-  eerder ruikt naar exhibitionisme. Een weloverwogen expositie over je eigenste zelf. Een tactisch gekadreerd zielenbeeld. Geen enkele letter of beeld ontsnapt aan reflectie. Een boek vol ongeforceerde portretten was het nooit. Het oneigenlijke gebruik van facebook: geen gezichtsverlies lijden.

In de wereld van de formaliteit lijkt de blog een klein eilandje van intimiteit en individualiteit. Maar geen improvisatie te bespeuren op dat zielseilandje me dunkt. ongedwongen huist er niemand. En dat om de eenvoudige reden dat ze inherent collectief is (Sullivan’s woorden!). Ze is er om te lezen. De feedback is instant, persoonlijk en brutaal. Dat noodt de blog tot stilistisch denkwerk. En maakt haar vorm tot een geijkte versie van de gesloten dagboekstijl. Je schrijft om als blog gelezen te worden. Niks ‘hazardous’ aan, buiten het feit dat je ze op een open en directe manier aan je identiteit kleeft. Eerder dan a form of instant and global self-publishing (Sullivan) lijkt de blog a relative standard form of clear-thinking and global self-publishing.


Een goede blog is je eigen private Wikipedia (Sullivan). Oké. Ik moet hard nadenken welk deel van mezelf de blogosfeer in moet. In hoeft. Mijn bescheiden ego noopt snel tot zwijgen. Dan maar iets anti. Dat is makkelijk. Voor alle anti's van de veilige nee, er zijn ja's in de wereld.  

(op Andrew Sullivan ; Why I Blog. Atlantic.com)